TORONTO – Ininganyo ako nang mga kasamahan mag sulat at mag ulat nang akin karanasan bilang isang manguulat, upang sa ganoon makamulat ito sa mga bagong kasamahan sa propession. 

Ang pagka mahal ko sa propession na mang uulat ay mula pa nang aking kabataan elementario. Nakasanayan kong humarap sa klase at mag ulat nang maga kasalukuyan pangyayari. Gustong gusto ko salaysayin ang mga bagay bagay na tama at wasto sa pamumuhay. Balak ko magin akin propession ito kahit alam ko na hindi malaki ang pera kikitain dito. Hindi lamang iyon, ang propession ito ay mapaganib sa bayan may kaguluhan. Maari kang madukot, parusahan, o mapatay, kapag may tinamaan sa iyong pag uulat. Ang bayan kong sinilagan na Pilipinas ay napaka mapaganib sa mga mang uulat na katulad ko. Marami na ang mga pinatay na walang saysay o sa dahilan maraming nadadamay.

Ang propession kong ito ay malayo na akin narating lugar laluna mga paganib. Bagamat may hindi maganda, marami din mga pinto na nabuksan pagkakataon para sa akin. Nang ako’y tanugin kung ano ang pinakamataas na akin naranasan at pinaka gusto ko. Sinagot ko nang akin maragal na abot ay ang loob nang Puting Bahay nang Amerika. At sa kabaligtaran nito ay sa kabundukan nang Pilipinas noon batas militar, na kasama ang mga rebelde o mga sundalo na parehon may operasion. Marami akong natangap na pag pupugay sa akin karanasan ito. Maraming sikat na mang uulat na hindi pa nararanasan itong bagay na ito.

Ang pagiging manguulat ay pinakulay ang akin kalagayan sa akin kummunidad. Kinilala ako  isa sa mga liderato, isang magagalakal, na may koneksion sa tatlong linia nang gobeirno na iba ibang partido. Itong kalagayan ko ay naka komplimento sa bawa’t isa, laluna sa iba ibang klase tao na respitado sa mataas na pulong nang sosialidad. Natatandaan ko minsa sa isang pulong na imbitado ako, may nag tanong sa pintuan kung ano ang akin riniriprisinta sa akin pagdalo. Ako bay na doon bilang mang uulat o lidirato nang komunidad. Sinagot ko sa magalang na tuno, kung ano ang karapatdapat na posision.

Hindi ko inaagat ang akin sariling na isang sikat na mang uulat na nasa pagunahin sosialidad ngunit mayroon akong suwerte nang isang Irish na makahalubiro ang mga iba ibang pagulo nang iba ibang bayan katulad nang US at Kanada, at ibang bansa. May binipisyo ang maging isang manunulat na binibigyan nang pribilyeho katumbas nang isang nag babayad na parukyano. Isang pangyayari na hindi ko malimutan sa NYC. Ang pagandahan pang mundo ay ginaganap na ang tiket ay napakamahal at wala ka nang mabili. Na tialenges ako at sinubok ko ang suwerte kong mabakasakali pumasok bilang isang manunulat. Nagulat na lang ako nang pinapasok ako nang walang bayad at walang problema. Nasaksihan ko ang reprisintante nang Kanada at nang Pilipinas. Hindi lang ito, parang dinagdagan na matamis na kate nang makita ko na ang paborito kong hust na si Bob Barker ay siya ang nag papatakbo nang palabas. Sa katuwaan ko, binigyan ko nang premio nang T- bon isteake ang akin sariling.

Hindi lang ito, gusto kong ibahagi sa atin mga kaibigan at kasamahan na mahigit sa pera at pag kakataon, nakakakuha ka nang mataas na papuri at rispeto at tiwala. Natatandaan ko pa na may isang respitadong doktor sa komunidad na pinakiusapan ako kung gusto ko imaneho ang rentang marsedes bensh niya. At kung puwedeng kong suduin sa paliparan si Lea Salonga na tumangap nang gantingpalad na Tony sa papel nang unang “Miss Saigon”. Malaking pagtitiwala ito, hindi lamang sa kotse, kundi sa malaking responsible pag tiwala na bigyan ka nang mahalagang bagay na gawin sa isang mataas na tao.

Sa laragan nang politika na marami tayo kilala na may mahalagang puwesto, tayo’y nabibigyan nang maga libreng tiket sa maga kontribusion na nakakahalaga $750.-1500., na walang bayad, libre. Hindi lang iyon pressio nang tiket ang mahalaga, kundi iyon okassion na ang mga dumadalo ay matataas na tao sa lipunan na makakahalubiro mo. Ito’y bihira dumating sa buhay nang tao. Nag kakaroon ka nang bihirang pagkakataon. Umabot sa pag kilala sa akin at pag lagay sa puwesto nang “IRB”Imigrasion na Kanada nang unang ministro na si Jean Chrétien. Dito mo linilitis kung makahulugan ang kanilang kaso. Sa aking karanasan dito, marami akong natangap na pabuya at paragal.

Ito ang aking naging landas at marahil marami pa akong mararanasan na ibang kasaysayan na mararanasan sa pagtugis natin lahat sa tamang landas na hanapin ang katotohanan at isaulat.

Sa larawan sa simula ng artikulo, dating Premier of Ontario Kathleen Wynn at dating si mayor John Tory binigyan paragal si Ricky Castellvi; sa itaas, si Ricky Castellvi kasama si Lea Salonga “Tony Awardee” sa unang “Miss Saigon”